Vrijtekening

Vrijtekening : informatie op deze bladzijden is informeel. Het is geen officiële informatie en kan geen aanleiding geven tot enige aanspraak jegens de auteur, verstrekker of de erin vernoemde personen. Disclaimer: Information provided here is 'tel quel'. The pages may contain errors and mistakes. The content is not official  and does not gives rise to any claim against the author,  provider, or persons who are mentioned in the pages. If you see an error please send me a mail. I will investigate your remark.

Nog een vrijtekening: Op verschillende bladzijden laat ik tekstfragmenten en koppelingen zien. Mensen zijn verschillend. Sommige mensen vragen om een koppeling, maar langs de andere kant heb ik begrepen dat sommigen zich in hun rechten aangetast voelen, als er een koppeling naar hun webstek, of naar een deel daarvan, wordt gelegd. Mocht dit zo zijn, mijn excuses en stuur me een berichtje om het betrokkene te verwijderen. Zelf eis ik hier nergens auteursrechten, copyrights, of andere elementen van intellectuele eigendom op.

En het is waar, ik beken het. Dit werk met de bladzijden die het omvat, kan niet op tegen de genegenheid en de welwillendheid, van U, die bereid bent om het te lezen. Maar ik wou toch ook niet verzuimen U die informatie te onthouden.

Terug in Gent

Om half tien was ik weer op mijn flat.
In mijn residentie gebruik ik mijn tablet niet, maar mijn laptop.
Met mijn laptop zal ik het fotoalbum van deze reis op Google Foto's plaatsen.
En wat ik ook zal moeten doen is de schrijf- en taalfouten op mijn blog verbeteren.
Ik heb verschillende medereizigers beloofd een reisverslag te schrijven.  Dat zal voor zondag of maandag zijn.
Het eerste wat ik nu doe is mijn valies uitpakken en mijn gedragen klederen wassen.
Goede nacht vrienden. Het was een mooie reis.

Van Haibach naar Gent

Deze morgen het laatste ontbijt op deze reis. Morgen zullen we weer zelf onze tafel dekken, geen ontbijtbuffet meer. Niet met anderen maar alleen aan tafel. En om eerlijk te zijn: het zal wel soberder zijn volgende week, om de aangekomen kilo's weg te werken.
Om 8u30 stappen we dan op de autobus. De laatste dag van onze wandelvakantie brengen we voor het grootste deel al rijdend door.
Het middagmaal gebruiken we in een wegrestaurant.  Duitsland betekent voor mij een braadworst eten. Dat doe ik, en een paar wandelcompagnons ook.
Later, onderweg stopt de bus nog een paar keren. Kwestie van niet de hele dag zittend door te brengen.
Onze laatste stop is bij Aken.  Daar neemt onze wandelfotograaf de groepsfoto. (Van zodra ik die heb, plaats ik die in dit bericht, of in een vervolgbericht;)
Iets na zes uur rijden we België binnen.
In de laatste etappe - dat is tussen Aken en Antwerpen -  zingen we verschillende liedjes, als zijn we kinderen die van een schoolreis terug keren. Vrolijke vrienden, dat zijn wij.

Doorheen Oostenrijk

Op vrijdag 26 mei pakken we onze valiezen.
Om 7u15 ontbijten we.
Op de autobus kunnen we niet naar het toilet gaan. Ik drink dan ook maar één koffie bij het ontbijt. Het zullen lange ritten zijn.
De bus verlaat het otel om 9 uur
Om 10u50 vaarwel magyaren land, we rijden Oostenrijk  binnen.
Aan de grens worden de vrachtwagens gecontroleerd.  Wij niet.
In een wegrestaurant stoppen we voor het middageten.  Ik heb voor de goulash soep gekozen. In Hongarije zelf heb ik nooit goulash gegeten. Een goulashsoep lijkt mij een mooi uiteinde van ons Hongaars verblijf. Om vijf uur rijden we Duitsland binnen langs de bewaakte grenspost
Voor onze laatste nacht slapen we in een landhotel in de bossen van Beieren.
Met een gezellig samenzijn besluiten we de laatste avond van deze wandelvakantie.

Wandelen in Europa heeft onze een mooie reis gegeven. 

Ballade van de gelukkige

Donderdag 25 mei namiddag

La ballade des gens heureux.

Gezongen door Lenorman

Wandelaars zijn gelukkige mensen.

Laatste wandeldag aan het Balaton meer

Deze donderdag voor onze laatste wandeldag in Hongarije bracht de autobus ons naar het schiereiland Tihany.
Deze morgen wandelden we eerst met zijn allen in de bossen over vrij moeilijk begaanbare paden. De snellere wandelaars hielpen de tragere, en zo konden we tevreden zijn dat iedereen zo een uitdagende tocht kon meemaken. Het was voorzichtig stappen over omgevallen bomen, of zich bukken voor overhangende takken. Slingerende paden met flinke beklimmingen en afdalingen. Als ik vertel dat we 2 uur stapten om 5,5 km af te leggen, dan geloof je me wel dat het de moeite waard was.
Daarna splitsten we ons in twee groepen. Een groep trok over de weg naar het dorp Tihany.  Een andere groep trokken weer de bossen in. Een steile afdaling bracht ons naar het strand. Dan weer langs trappen naar boven. Mooie uitzichten en we passeerden ook op de resten van de vulkaan de rotswoningen van monniken uit de 12de eeuw. Vanaf de Ovar hadden we weer mooie panorama's en we kwamen bij onze medewandelaars in het dorp. Veel

huisnijverheid: textiel, aardewerk,  lavendel, was er te koop naast de gebruikelijke toeristische snuisterijen. Veel autobussen ook met kinderen en jongeren mensen, niet alleen vanuit Hongarije maar ook uit de omliggende landen.
Na de middag stapten we dan nog rond het Balatonmeer. Niet echt rond. Het meer is in de lengte 77 km, maar wel vanaf het schiereiland terug naar ons hotel, met het meer steeds rechts van ons.

Lonesome

Deze avond toen we weer in ons hotel aan het Balaton meer aankwamen speelde daar een muziekgroepje
Are you lonesome tonight was het lied dat ze zongen.
Onze reisgroep hangt goed samen. We maken samen veel plezier.  Zijn we soms eenzaam dan is dat zeker niet op deze reis.

Boedapest

Woensdag 24 mei is dag voor onze uitstap naar de Hongaarse hoofdstad aan de

Donau. Twee steden Boeda en Pest zijn in de 19de eeuw één stad geworden.
We bezochten eerst de citadel. Mens! Wat een aantal autobussen stond daar. Er was geen plaats meer op de parking. Het was duidelijk dat dit een toeristische plelpleister is. We genoten van het schitterende uitzicht op de tweelingstad, en de verschillende bruggen over de Donau die Boeda met Pest verbinden. Verschillenden onder ons kochten ook aan de kraampjes souvenirs.
Dan weer de bus op. Ik profiteerde ervan om wat uit mijn lunchpakket te eten.
Aan de Donau, bij de brug aan de Academie, stapten we uit. Er vormden zich afzonderlijke groepjes. Het groepje waar ik bij was wou naar een exclusieve zaak gaan, een café uit de 19de eeuw, helemaal versierd met marmer,  met zuilen, met plafonds vol bucolische taferelen. Ik heb wel twee keer de weg moeten vragen om er te geraken.

Je komt er ook zo maar niet binnen. Er is een lint gespannen, en een hostess doet die voor de klanten open, en begeleidt ze naar een tafel. Café New York heeft de naam dat ze daar de duurste cappuccino van heel Hongarije serveren. Wij kozen met ons zeven voor de cappuccino. De koffie wordt met veel decorum geserveerd. Terwijl we de koffie dronken konden we genieten van een zigeunerorkestje.
Meer en meer volk kwam binnen. Er ontstond een lange wachtrij.  Kan je je voorstellen dat er een wachtrij ontstaan om een koffie te drinken?  Wel hier is het zo. De mensen stonden tot buiten om in dit café wat te consumeren.
Eén van mijn wandelgenoten nam de muur- en plafondversiering op de foto. Als hij ze op het internet publiceert,  plaats ik hier wel de link er naar toe.
Boedapest heeft een overvloed aan grote gebouwen die indruk wekken: kerken, overheidsgebouwen, winkelcentra.  Op zo een dag moeten we ons beperken tot een korte kennismaking.
Dat is best goed, en ik heb zin om hier eens weer te keren voor en hele week, en dan niet alleen langs de gebouwen te stappen, maar er ook binnen te gaan.
Misschien komt het er ook van.
Nu was het in ieder geval een dag die de moeite waard was.  Ook van de andere groepjes die door andere delen van Boedapest gewandeld hebben, hoorde ik veel lof.

Tweede wandeldag

Op onze ochtend tocht stapte vrijwel iedereen mee. Een tafelgenoot stapte niet mee. Erg! Inboeken voor een wandelvakantie en dan door een pijnlijke heup niet kunnen stappen. Gelukkig voor hem biedt het hotel en de omgeving ook een goede vakantiesfeer. Een ander iemand stapt dan niet mee, maar was wel mee op vakantie op de partner graag wandelt. 

Het was toch een grote groep om de wandeling te starten.

Deze morgen stapten we langs typische huizen van die streek. De huizen hebben geen kelder, maar een aanbouw die ze volledig met aarde bedekken en zo een soort ijskelder hebben. 

Het was wat stijgen deze morgen, en zo konden we van mooie panorama's over

het Balaton meer genieten.

Een meneer die ons zag vertelde ons dat we vanaf zijn huis een veel mooier panorama hadden. Hij liet ons allemaal binnen. Niet alleen mochten we in zijn tuin. Hij liet ons ook in zij'n huis binnen. Zo konden we naast de woonruimte ook een oog werpen in de koele ruimte. Toch fantastisch nietwaar?  Een Hongaar die toevallige passanten zo verwelkomt ! Als dat niet gastvrij is. 

Een tocht zoals deze morgen verloopt aan een traag tempo met veel hergroeperingen,  zeker als er iemand valt.

Na het middagmaal vertrokken we met een uitgedunde groep. Zo een 25 à 30 wandelaars stapten de middag etappe met meer hoogteverschillen dan de ochtend etappe  Voor mijzelf kan ik zeggen dat het klimmen en dalen me veel beter af ging dan gisteren. 

We konden het niet droog houden deze namiddag. Net voor we binnenkwamen hadden we toch wat regen. 

Le temps des cerises

Op onze wandeling deze morgen passeerden we ook
boomgaarden.  Bij enkelen ervan hingen de takken met kersen en krieken over de omheining. Onwillekeurig dacht ik aan het lied van Le temps des cerises. Gedurende meer dan een uur bleef het airtje in mijn hoofd hangen. Yves Montand zingt het.
Later in de middag was het dan weer een lied van Gilbert Bécaud dat door mijn hoofd bleef neuriën: ''L' important c'est la Rose'

Lõczy-barlang

Deze 3de dag begon onze wandelvakantie echt.
Na het ontbijt vertrokken we met bijna de volledige groep voor een mooie wandeltocht. We stapten vanaf het Balaton meer langs wijngaarden de heuvels in. Vandaar hadden we een subliem uitzicht over het meer en omgeving. We stapten langs leuke landwegjes door puuren natuur, met heel wat bloemen trouwens in de wegberm.
Voor de middag waren we weer in het hotel, voor de lunch.  En daarna

vertrokken we met een wat uitgedunde groep voor een tweede wandeltocht.
Deze bracht ons eerst langs kenmerkende huizen en woningen naar een bos toe. Daardoor stapten we langs een smal pad naar een uitkijkpunt op 315 meter hoogte. De afdaling daarvan was vrij pittig. We gebruikten een steile trap om naar beneden te komen. Zo kwamen we weer in de bewoonde wereld om naar het hotel weer te keren.
Het was goed weer. En de vlinders dartelen er doorheen. Een mevrouw die met ons mee wandelde deed wel een dertigtal waarnemingen.

Polsbandje

We verblijven nu in hotel Marina in Balaton-Fūred.
Het is een superieur hotel, een All Inclusive Hotel.
All Inclusive betekent dat alles op voorhand betaald is.
We moeten niet meer afrekenen voor drank en eten.
Om te tonen dat we een klant van het hotel zijn hebben we wel een armbandje gekregen.

Gemakkelijk is dat wel. Hoewel er iemand uit ons gezelschap er op wees, dat we er met verstand dienen mee om te gaan. En niet teveel eten of drinken.
Allicht is dat een waarschuwing ten overvloede. Al onze wandelaars zijn verstandige mensen.

2de reisdag

Het was mooi ontwaken in het landhotel Weingarten. Vanuit mijn bed ik keek al uit over het Bayerischer Wald.  Puur natuur en verfrissend natuurlijk.
Het ontbijt was overvloedig en lekker. Net als gisterenavond zat ik weer bij de bende van de Reynaertstappers.
Ondertussen had onze gastvrouw het wachtwoord voor WIFI gegeven. Aan onze tafel, werd dan ook, snel naar Facebook en de mail gekeken.  Ook al zijn we op reis, via Facebook zijn we met  de thuisblijvers verbonden.
En dan de valiezen in de autobus en op weg voor een rit van 580 kilometer.
We reden door Beieren en over verschillende valleien van rivieren die in de Donau uitmonden.
Om half elf reden we Oostenrijk binnen. 
Op de snelweg was het vrij rustig. Geen vrachtverkeer. 
Rond de middag stopten we bij een wegrestaurant.  Daar dronk ik een dubbele espresso. Honger had ik unieke niet. Ik kon wel eens een maaltijd overslaan.  De manier om te betalen was wat ongewoon. De mevrouw die ons bestelde hield een soort chipkaart voor een lezer. Bij het buiten gaan, moesten we met die kaart afrekenen. 12 euro voor twee koffies en een stuk taart, trouwens.
Rond 2 uur passeerden we Wenen, de hoofstad van Oostenrijk. Al van ver zagen we

dat dit weleens bijzonder grote stad is.
Een uur later reden we Hongarije binnen.
Nu zijn we aan het Balaton meer. We verblijven in hotel Marina.
Zo meteen gaat onze groep dineren.
Er heerst in onze wandelgroep een uitgelaten en vrolijke sfeer.

Dag 1

Zaterdag was het nog nacht  toen ik me naar de opstapplaats begaf. Het was de eerste opstapplaats, de stelplaats van de autobus maatschappij.  Van hieruit reden we dan langs de andere opstapplaatsen.  Voor een groot deel zijn het steeds de zelfde mensen. Het is dan altijd plezant om elkaar weer te zien. En altijd kunnen we ook nieuwe gezichten ontmoeten.
Zo een lange busrit wordt dan opgevuld met gebabbel met het lezen van de reisgidsen en het oplossen van sudoku en zulke spelletjes.
In de ochtend hadden we een ontbijt stop en 's middags een langere rust voor het middagmaal.
Als zo vlot zou blijven gaan zouden we zal om 5 uur in orde 's hotel in de bossen van Beieren zijn,
Maar ineens een harde klap. Wat was dat ? Een klapband !

Voorzichtig bracht de chauffeur de auto langs de pechstrook van de autosnelweg, naar een parking in een klein dorpje. Hij nam contact op met een internationeel interventienummer. Er werd een oplossing gezocht.  Het zou wel,een paar uur duren. We lieten het niet aan ons hart komen. Het was goed weer. Iemand uit ons gezelschap zag vlakbij een café. Die bazin zal wel een goede zaterdag middag gehad hebben. Al die Belgen die bij haar wat kwamen nuttigen. Een weißbier,  een witte wijn, koffie. Al haar tafeltjes waren ingenomen.
Ondertussen was er een technicus bij de bus aangekomen. Die verving de band. Zo een band vervangen is geen kinderspel. Tegen acht uur konden we dan weer vertrekken. 
Het was dan ook kwart voor negen dat we in het landhotel in het Beierse woud aankwamen.
We besloten eerst te avond malen, en pas nadien de kamers te verdelen.
Er was een menu, voor iedereen hetzelfde.  Eerst een heldere soep, en dan een schnitzel met frietjes.  Mens dat was nogal een lap vlees. Mijn bord was er te klein voor. Maar omdat het zo laat geworden was, ging het gemakkelijk binnen.
Na het dessert verdeelde onze reisleider de kamersleutels.  Ik had een mooi kamertje met uitzicht op de berghellingen en de zwemvijver.
Maar ik was zodat ik moe, dat ik na de douche onmiddellijk in bed ging. Om 3 uur opgestaan en nu was het al na elf uur. Het was lange dag.

Wat onthou ik van deze dag ? Wel dat is de kameraadschappelijkheid waarmee de bus reizigers met de onverwachte pauze omgingen.

Vaarwel mijn vrienden.

Vaarwel mijn vrienden.
Om  5 uur deze morgen vertrek ik weer op een wandelvakantie. Met Selectacars verlaat ik Gent.
Deze nacht zullen we in Regensberg blijven slapen. Morgen rijden we dan verder naar het Balaton meer in Hongarije.
We zullen er mooie wandelingen maken.
Het zijn 4 reisdagen, en 3 wandeldagen, en 1 dag bezoek aan Budapest.
Ik heb mijn tablet mee. Als er WIFI in het hotel is dan allicht tussendoor wat nieuws.
Anders ... tot binnen 9 dagen.

Drie stempels

Deze morgen, mochten we in de Gentse Sint-Jacobskerk drie pelgrims ontvangen.
Een dame uit het Nederlandse Den Haag, is hier op doortocht.
Twee andere dames uit het Gentse vertrekken volgende week.

Zo een doortocht en vertrek doen we met wat ceremonieel. Een korte viering in het koor van de kerk. Daarna gaan we met zijn allen naar de zijkapel, waar het beeld van Santiago staat. Ginder zingt onze oudste parochiaan het Sint-Jacobslied. Ze is maar klein, haar stem weet iedereen te ontroeren, en we zingen allemaal mee. Daarna zet Peter dan de stempel in de credential van de wandelaars.
We wensen die mensen zeker een goede camino.

Kinderrechten in Gent

Deze avond nam ik deel aan een wandeling doorheen Gent.
Het is voor niemand vreemd dat de stad waar ik geboren ben, me uitermate boeit, en blijft boeien.
In het  MIAT wordt nu de kinderarbeid ten toon gesteld.
In het kader daarvan was er deze avond een wandeling over dat thema. We begonnen onze tocht aan het Vredeshuis, en stapten langs verschillende locaties naar de Minnemeers, waar onze tocht in het MIAT eindigde.
En passant opgemerkt, het was voor onze gids de 2.500ste rondleiding. Je verschiet er dan ook niet van als ik zeg dat we een goede geschiedkundige onderlegde en van binnenuit gemotiveerde tocht hadden.

Tai Chi

In ons lokaal dienstencentrum 'De Horizon' zijn er verschillende activiteiten om senioren zoals ik in beweging te krijgen, en in beweging te houden.
Je kan dan denken aan aerobic, dansen, genki, qi gong, yogalates en nog meer.

Zelf sluit ik me aan bij de tai chi groep.
Jiabin Wang begeleidt ons.

Het is goed om de bewegingen en de vormen te doen.
Sinds september 2014 ben ik erbij, en ik voel me er goed bij. Mijn evenwicht bijvoorbeeld is veel verbeterd. Rugklachten heb ik nu vrijwel niet meer.

Met een mooi groepje oefenen we samen iedere dondermorgen een uur. We beoefenen de yang-37 reeks.

Gent Festival van Vlaanderen

Vrijdag kreeg ik de brochure van het Festival van Vlaanderen in mijn brievenbus.
Het boekje heb ik ondertussen doorbladerd.
En ik zie heel wat verbanden met mijn persoonlijke interesses.
- Er zijn weer concerten in de Gentse Sint-Baafskathedraal: het openingsconcert van UGENT vindt er plaats.
- In Zelzate hebben we een paar weken geleden de toestemming gegeven  om de kerk op Debbautshoek te gebruiken. Ik woon weliswaar niet meer in Zelzate, maar toch zit ik daar nog in een paar besturen en ben dan ook, bij de besluitvorming betrokken. De cultuurraad zorgt in het kerkgebouw in de Koningin Astridlaan voor een optreden van Belgian Brass Soloists.
- In de Gentse Sint-Jacobskerk mogen we dan weer Philippe Herreweghe ontvangen.

Ik dacht om in de sept/okt naar Japan te reizen. Nu echter denk ik dat ik in het Gentse zal blijven voor het festival.
Afin ... Ik zal pas beslissen na mijn Hongarije reis.

Ons klimaat

Deze middag kwam onze OKRA Academie weer samen in Gent. Onderwerp was het klimaat.
We hadden Christiaan Thoen uitgenodigd om een lezing te geven met als titel: 'De verschrikkingen van het klimaatdebat.'
Onze gastspreker is een marien bioloog. Hij studeerde in Gent, en kwam hier dan ook graag.
- Het heeft niets met zijn uiteenzetting te maken. Hij is een goede vriend van de zoon van de schilder Prils, die destijds recht tegenover mijn ouders een apotheek had. En laat ik nu een schilderij van Prils aan mijn muur hangen hebben. De wereld is klein. -
Het was deze morgen wel wat hectisch. De Prinsenzaal bleek bezet te zijn door een opvoedingsgroep. Wij werden naar de conferentiezaal van het klooster van de Karmelieten verwezen. Dat was vlug geregeld. Vanuit onze stuurgroep gaven twee mensen bij de ingang in het Prinsenhof aan waar de lezing plaats vond.
Eens te meer kwamen veel mensen opdagen. We zijn echt tevreden dat we telkens weer zo veel volk trekken. En onze spreker wist het publiek goed te boeien. Ook al zijn we oud, we leren graag bij. Zeker omdat hij zijn uiteenzetting wetenschappelijk sterk ondersteunde, zonder te technisch te worden.
Velen van ons kunnen nu met hun kinderen, kleinkinderen of zelfs achterkleinkinderen over de opwarming van de aarde praten.

Prinsenhof

Bij het lezen van een artikel dat Patrick schreef over mijn Gentse Euraudax van 2016 (klik hier)
speelt dat lied weer door mijn hoofd.

En wat Patrick als kwinkslag opmerkte, wordt bewaarheid. We zullen met Euraudax Zelzate een Wallydax inrichten. Op 7 november dit jaar. Klik hier.

In het Prinsenhof ben ik dikwijls.
Vandaag ben ik er omdat ik een lezing zal inleiden over klimaatbeheersing.
Spreker is Christiaan Toen. Christiaan Thoen is wetenschappelijk medewerker van de U Antwerpen,
Hij is marien bioloog en  was ondervoorzitter van de vzw BioMens (staat voor Milieu, Educatie, Natuur en Samenleving).
Om 14u30 begint zijn lezing in de Prinsenzaal.

Livinuswandeling

Eergisteren kwam ik in Letterhoutem een van de inrichters van de Livinuswandeling tegen.
Op  25 juni 2017 organiseren de Livinusstappers voor de 16de keer hun historische Livinuswandeling.
De wandeling is een vaste waarde in mijn wandelkalender. Ook dit jaar zal ik erbij zijn. Meer zelfs:  ik ben al ingeschreven.
De wandeling begint aan de Sint-Baafsabdij in Gent. Het is een herhaling van de vroegere bedevaart van de Gentenaars naar Sint-Lievenshoutem. Die bedevaart werd door Keizer Karel verboden.
We stappen langs Gontrode en Oosterzele.
De wandeling in lijn is 33 kilometer. Het is mogelijk de groep te vervoegen in Gontrode (22 km) of Oosterzele (13 km)
Vorig jaar waren we met zo een 300 deelnemers.

De flyer zal je aantreffen op de foldertafel, woensdag op de wandeling in Strijpen, en op 25 mei bij de Egmonttocht.

Bedankt voor de bloemen.

De dag van de buren, is dit jaar op 26 mei.
Ook Gent doet er aan mee. En mijn wijk ook.
In het Lokaal Dienstencentrum De Horizon op de Lousbergskaai is er op die vrijdag een plantenruilbeurs.
Voor deze burendag hebben we vorige week in een aantal bijeenkomsten tal van zakjes met bloemenzaad gevuld.
Het was gezellig samenwerken. Ik was schrijver. Een ander was vuller. Hij/zij deed met een koffielepeltje het zaad in de zakjes. Ook was er een plakker. Een ander plakte nl. de zakjes dicht. De laatste is ons team was de nieter. Die niette de flyer eraan.
Die zakjes met bloemenzaad hebben we nadien gebust. Terwijl ik zo in de straten rondliep om de zakjes in de brievenbus te stoppen, gaf dat op zichzelf al aanleiding tot aangename gesprekken.
En ik verschoot ook toen ik naar de winkel ging, en mevrouw me zei :"Bedankt voor de bloemen".
Het initiatief voor een warme buurt wordt goed opgenomen.

Moederdag

Moederdag vandaag.
Weer denk ik aan mijn moeder terug.

In 1989 is ze overleden.
Maar ze is niet dood.
Ze leeft nog altijd verder in mijn gedachten.

Nu ben ik nu 69.
Ze heeft altijd gelijk gehad.
Kinderen - waar ook ter wereld - zie je moeder graag.

Kaailopers in Erpe Mere

Een wandeling onder vrienden

Ons wandelgroepje
 in de tuin voor de start. 

Ieder jaar nodigt een sympathiek koppel hun vrienden uit voor een wandeltocht. De Kaailopers zijn daarbij.
Het is altijd plezierig.  We krijgen om te beginnen een uitgebreid ontbijt aangeboden. Met zo een weer is dat buiten in de tuin.
Met zo een 15 à 20 waren we om de wandeling te starten. De wandeling liep langs modderige wegen in Bambrugge en Zonnegem. Onze groep wandelde dan doorheen Sint-Lievenshoutem onder meer langs de kapel van Sint Lieven.  Onze boterham konden we in Letterhoutem opeten. De lunchpauze was in dorpscafé 't Champetterke. De tocht vervolgde langs smalle paadjes en landwegjes.  We kregen onderweg wel een regenbui over ons heen. Dat kon de wandelpret niet bederven. Onze tweede caférust was in Herzele bij vzw 't Uilekot. Speciaal voor ons hielden vrijwilligers de cafetaria open.
Ondertussen hadden  een paar wandelaars afgehaakt, en waren er anderen bijgekomen. Voor de niet-wandelaars onder ons was het moeilijk bijbenen aan het tempo van 4,9 km/uur.
Dan de laatste 5 kilometers terug naar Burst. Onderweg passeerden we de overgebleven toren van het kasteel van Herzele. En onverwachts kregen we nog een korte uiteenzetting van een professor emeritus die met ons mee wandelde. Zij sprak over stamboomonderzoek en verloren gegane familiebanden.
Even onverwachts kwamen we daarna in de tocht nog een konvooi oude landbouwvoertuigen tegen.
Op nauwelijks een kilometer van het eindpunt, liet mijn voornaamgenoot ons nog langs onvermoede wegjes en doorsteekjes wandelen. 
Eens de 25 km gestapt, hebben we dan na gepraat met een streekbiertje, thee of koffie, en lekkere hapjes.
Volgend jaar doen we de tocht waarschijnlijk weer.

De Vlaamse vlag op de toren

Toespraak van
minister-president
Geert Bourgeois. 

Deze middag wapperde de Vlaamse vlag op de toren van de Gentse Sint-Baafskathedraal.
De toren van de kathedraal maakt deel uit van de drie torens die het uitzicht van Gent bepalen.
De kathedraaltoren schittert weer in de zon.
De stellingen zijn weg. Het einde van de restauratie van de toren werd vanmiddag feestelijk gevierd.
Heel wat prominenten uit de wereld van kerk, kunst en politiek waren komen opdagen.
Toespraken werden gehouden door kanunnik Ludo Collin, gedeputeerde Jozef Dauwe, minister-president Geert Bourgeois en bisschop Luc Van Looy.

"Sint-Baafs" aldus onze minister-president "is al eeuwen verbonden aan Gent. Dat moet zo blijven in de komende eeuwen. Daarom heeft de Vlaamse overheid 4,2 miljoen euro bijgedragen aan de restauratie en de stabilisatie van de toren. Dit maakt van Sint-Baafs een monument dat Gent naam en faam blijft geven in Vlaanderen en ver daarbuiten."

Muzikale intermezzo's van organist Edward De Geest en trompettist Krius Van Hoorebeek zetten de viering muzikaal kracht bij.
De viering eindigde met feestelijk klokken geluid.

5 uur in de middag

A las 5 de la tarde, is ook zo een herinnering. Een herinnering zoals het schilderij van Picasso over het bombardement in Guernica.

Sombere bladzijden in de geschiedenis van Spanje, vorige eeuw.

Velen moesten dan uit Spanje vluchten. Mijn eigen grootouders hebben dan Spaanse kinderen opgevangen.

Wallydax

In november organiseert ons groepje van Euraudax Zelzate een 25 kilometer wandeling.
De wandeling op 7 november draagt de codenaam Wallydax.
We vertrekken immers uit het Klooster van Zelzate, waar er een kamer met herinneringen aan Eddy Wally is uitgewerkt. We stappen naar Ertvelde en ontmoeten zo verschillende facetten uit zijn leven als zanger en marktkramer.
Marina heeft nu gezegd dat we de naam Wallydax mogen gebruiken. Bij deze wil ik dan ook jullie allemaal uitnodigen om aan de tocht deel te nemen.
De flyer maak ik pas eind augustus.
Een beetje informatie op voorhand vind je al bij de Marching en bij Euraudax.

Netwerker

Je zal maar als globetrotter een boek schrijven.
De globetrotter die ik bedoel is Luc Van Looy. De man die na zijn Koreaanse periode, bisschop in Gent werd.
Vandaag vertelde zuster Lieve me nog, dat het boek bijna niet meer te verkrijgen is. In de Standaard boekhandel hadden ze alleen het toonbank exemplaar nog.
De stapel in de winkel van de Sint-Baafskathedraal is herleid toch nog een maar enkele exemplaren.
In boekhandel Carmelitana in de Burgstraat te Gent, is het boek volledig uitverkocht.
Maar de boekhandel wist me ook mee te delen, dat het boek al in herdruk is.
Allez zeg, wie had nog verwacht in de tijd van de leeglopende kerken, dat zo een boek nog zoveel lezers zou aantrekken?

Ma vie

Ik ben weer in een melancholische bui.

Ik heb lief gehad. Maar dat is nu voorbij. Men zegt dat de liefde terug komt.
Maar het is een lange weg. De weg heb ik gestapt, en nog altijd bewandel ik ze.

Slechtzienden

Ik ben deze week precies in een slechtzienden week.
Deze morgen kwam ik een goede kennis tegen. Hij had me niet gezien. Ik had hem wel gezien.  Uit Jordanië heb ik nog een geschenkje voor hem. We hebben voor woensdag afgesproken.
Zaterdag gepasseerd, wandelde ik met een totaal blinde. Een plezante tocht. Je kan je niet voorstellen hoe je in de kijker loopt als blinde wandelaar. Iedereen zegt goede dag en vindt het leuk.
En nog eerder was ik deze week met een mevrouw, een schrijfster. Afijn ze schrijft zelf niet. Ze dicteert. We waren samen naar de eerste avond van de Afrika driedaagse.

Surplussers

Surplussers zijn  meer dan bejaarde mensen.
Ook al zijn ze meer dan oud, dat neemt niet weg dat ze graag eens een uitstap mee maken.
Een van die mensen zag ik niet meer. Ze was er ineens niet meer bij.
Wat bleek nu? Ze kon niet meer zelfstandig wonen. Ze had dan ook voor een woonzorgcentrum gekozen. Daarom zagen we haar niet meer.
Haar vrienden en kennissen vroegen zich af hoe het met haar zo gaan.
Deze middag hebben we haar opgezocht.
En het deed haar veel plezier dat we vanuit het LDC De Horizon nog aan haar denken. Omgekeerd deed het ons geweldig veel plezier dat ze er zo goed uit kwam. Goed verzorgd.
Ze heeft er wat pijn van dat ze haar huis heeft verlaten. Een oude boom verplant je zomaar niet.
Haar geheugen laat haar soms in de steek. En toch wist ze me altijd bij de voornaam te noemen.
Je ziet het op de foto. Ze ziet er nu heel wat beter uit dan maanden geleden. Bij haar 85 jaar zal ze er nu heel wat jaren kunnen bij doen.

Meer dan "alleen" wandelen

Sinds 2004 wandel ik  ieder jaar op de Tweedaagse van Blankenberge. Toch ten minste één dag. Nu in 2017 heb ik weer de twee dagen gewandeld. Ik kon dan ook IML-stempel krijgen.
Gisteren was ik met een wandelkameraad. Vandaag was ik alleen.
Alleen bij manier van spreken dan. Tussen duizenden wandelaars ben je nooit alleen. Je blijft vrienden en kennissen tegen komen.
Vandaag wou ik toch wat tempo stappen. Ik nam dan ook geen rustpauzes, tenzij in het omkeerpunt Lissewege.
Dit jaar deden we niet de Tiendenschuur van Ter Doest aan. De parcoursmeester had een ander traject in de ontsluiting van de zeehaven voor ons uitgewerkt.
Een vaste gewoonte van mij is om in Lissewege een ovenbrood met Breydel-spek te eten. Gewoonlijk doe ik dat met een biertje, met een Brugse Zot met name. Dit jaar echter niet. Ik had al drie keer een flesje spa gekregen: 'Spa touch of' en 'Spa fruit'. Maar goed dat ter zijde.
De wandeling is er een zoals je aan de kust verwacht: de promenade, over het strand, door de duinen, langs vogelkijk  natuurgebieden. en doorheen de polders.
Net zoals gisteren had ik voor de wandeling die met 24 aangeduid wordt gekozen. En net zoals gisteren was die 26 kilometer. Afin ... Dat staat toch op mijn getuigschrift.
Je gelooft me allicht wel, dat ik hier volgend jaar weer ben.

De 1ste van de 2

De Tweedaagse van Blankenberge !
Geen jaar kan er passeren of ik trek er naar toe.
Voor vandaag was ik afgesproken met iemand van Brugge (links op de foto).
We wandelden te samen de 25 kilometer. Mijn wandelmaat wil dit jaar weer eens Bornem meestappen, de Dodentocht.
Via via had hij gehoord dat ik de IML-tocht van vandaag wou mee stappen. Hij had me gecontacteerd om die samen te wandelen.
Mens !!! Wat ik heb ik een plezier gehad op deze tocht.
We liepen wel wat in de kijker.Hoe kan iemand die totaal blind is, toch zulke afstanden afleggen ?
Nu moeilijk is dat niet. Je verschiet dan altijd van de vriendelijkheid van je mede wandelaars. We stappen redelijk snel, en de mensen horen dan onze passen na hun. En dan zeggen ze: 'Passeer maar'  terwijl ze even op zij gaan.
Op zo een dag als vandaag viel me dat op, ook vanwege de vele Chiro-, KSA- en Scoutsgroepen.

Hoe gebeurt het?
Op de trein na de tocht, konden we de coupé delen met iemand die op 3 juni een tocht in Oostkamp inricht. We hebben dan ook afgesproken om zeker aan haar wandeling deel te nemen.

Eindeloos is de rivier.

Deze avond trok ik naar de Centrale op de Ham in Gent. We waren met zijn tweeën.
Vandaag begon het Afrikaans filmfestival.

Vermelding op de website van De Centrale

Het was meer dan alleen naar een film kijken. Tine Heyse, onze Gentse schepen gaf  - na de introductie door Eric - de officiële inleiding. 

De film was beklijvend. Als men zo ineens alleen komt te staan zonder vrouw en kinderen. Dat gebeurt niet alleen in Zuid-Afrika. Dat gebeurt hier ook.
Het was soms wreed naar de beelden te kijken. Bendevorming van mensen met een crimineel verleden en om zich te bewijzen. Ook waar ik woonde gebeurde dat.
Het laatste derde van de film straalde optimisme uit. Een meneer zonder vrouw. Een mevrouw zonder man. Ze vinden elkaar in een wondermooi landschap.
Na de film volgde nog een nabespreking. Het was een Zuid-Afrikaanse film en de mensen op de foto hier links boven, brachten ons in hun discussie naar de Kaapstad, naar de Westkaap van nu.
Om de avond te besluiten hadden we nog een mooie bijeenkomst met een drankje en Afrikaanse hapjes.
Via een wandeling langs Leie en Schelde bracht ik mijn kennis naar haar huis. En dan stapte ik weer naar mijn eigen flat.
Ik zit nog een beetje met de titel 'Endless River'. In de film heb ik geen rivieren gezien. Maar het zou de naam zijn van het dorp waar de film opgenomen is.

Stilte op een woensdagmorgen

Het gaat niet altijd naar wens

Toen ik deze morgen opstond, zag ik op mijn mobieltje dat een goede kennis van me, me deze nacht proberen bellen heeft. Ik had het niet gehoord.

Deze ochtend belde ze weer. Deze nacht was ze naar de spoed gebracht. Ze telefoneerde vanuit het ziekenhuis.
Ik werd er stil van.
Gelukkig mag ze deze morgen weer terug naar haar flat.

Slakkenhuisje

Wandelingen brachten me naar Zelzate vandaag.
We moesten met ons klein bestuur immers nog overleggen in verband met twee marsen die uit Zelzate vertrekken.
Een is de ambtenarenwandeling in juni.
Twee is de Wallydax in november.
Het deed me plezier te vernemen dat Marina toestaat de naam Wally te gebruiken voor de tocht door Zelzate en Ertvelde. Ik kan nu de flyer maken.
We hebben ons trouwens ook voorgenomen om lid te worden van  de Zelzaatse cultuurraad. Dat een ander bestuurslid en ik  niet in Zelzate wonen, zou geen bezwaar zijn. Nu ja ... Ik hoor het wel of onze aanvraag aanvaard wordt.
We kwamen bijeen in de Kameleon vlakbij het zwembad van Zelzate.
Dan ben ik voor het middagmaal naar het Slakkenhuisje geweest.
Het deed me veel plezier nog zoveel mensen uit de tijd dat ik in Zelzate woonde tegen te komen.
Mijn hart ligt toch nog voor een stuk in Zelzate.

1 mei

De maand mei is ingezet.
Jasmine schreef gisteren in de tekening die ze me gaf: 'In verbondenheid'
Wandelaars voelen zich altijd onder elkaar.

De maand mei wordt voor meerdere mensen misschien een wandelmaand. Zelf ben ik in mijn eigen buurt gebleven, Lekker gegeten in de Fabula Rasa.
Zoals ik naar buiten keek zag ik de spreuk: Wie zijn taal behoud kan niet verdwijnen.

En ik dacht aan een andere tijd.
Misschien al lang geleden. Met weemoed denk ik eraan terug.