Vrijdag, zaterdag en vandaag, zondag, diende ik al mijn voornemens te laten varen.
Veel naar het toilet moeten gaan, hoofdpijn en keelpijn waardoor ik geen stem meer had. Gelukkig heb ik nog Dafalgan en Lizipaina.
Toen ik eens in Spanje ontwaakte zonder stem, is een Spaanse wandelkennis bij de apotheek om deze zuigtabletten geweest. Nu was ik maar al te content dat de tube nog niet leeg was.
Het meest lastige met ziek te zien als je alleen woont, is dat je geen contacten heb.
Ik zet dan wel de televisie open, zodanig dat de illusie geschapen wordt, dat de meestal vrouwelijke nieuwslezer, het nieuws alleen voor mij vertelt.
En zo erg om iemand te telefoneren, vond ik het nu ook weer niet.
Gisteren toch wat buiten geweest. Zo dan toch wat onder de mensen.
Maar genoeg zelfbeklag nu.
Vanavond voel ik me veel beter, en waarschijnlijk is alles na een goede nachtrust weer over.
Als de ziekte weggaat, hoeft ze voor mij niet terug te keren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten